IV

Część IV

Nie wady irytują we wrogu,

lecz zalety, których nie

spodziewaliśmy się dostrzec

           Kolejne kilka dni nie przyniosły z sobą nic specjalnego. Życie każdego płynęło swoim, powolnym tokiem. Hermiona rozkręcała się w Mungu, zyskiwała coraz większe uznanie wśród przełożonych i współpracowników. Ginny za niewielką podwyżką została oficjalnie kapitanem damskiej drużyny Ognistych Smoków. Draco pokazał swoje umiejętności jako szukający, a grono jego fanek rosło. Blaise siedział od rana do nocy w biurze pogrążony papierkową robotą. Harry siedział w domu, odwiedził kilku znajomych, spędził trochę czasu z wiecznie zapracowaną Ginny i tęsknił za swoją pracą. Ron jak to Ron, akcja za akcją, dużo niebezpieczeństwa, adrenaliny i tajemnicy.

***

           Po skończonym treningu Ginny musiała zahaczyć o biura Blaise'a przed powrotem do domu. Wpakowała się do środka jak zwykle bez pukania i zastała mężczyznę zatopionego w papierach.

           - Weasley, nauczyłabyś się pukać. - mruknął znad faktur - Co byłoby gdybyś zastała mnie z kimś w dwuznacznej sytuacji?

           - Ty tylko o jednym matole. W takiej sytuacji radziłabym ci nauczyć się zamykać drzwi na klucz. Ale w twoim przypadku do takich sytuacji nie dojdzie, więc nie masz, co gdybać.

           - Weasley mówił ci ktoś, że jesteś bezczelna?

           - Mama parę razy wspominała. - Pokazała mu język i usiadła naprzeciwko biurka - W jakim celu miałam do ciebie przyjść po treningu?

           - Czas abyś zaczęła wywiązywać się z obowiązków kapitana. W piątek jest bal, gdzie będziemy pozyskiwać sponsorów. Masz się zjawić bez gadania, ładnie wyglądać i być miła. Idziesz jako moja osoba towarzysząca.

           - Nie ma mowy. Nigdzie z tobą nie idę

           - Idziesz, czy ci się to podoba, czy nie. To twój obowiązek.

           - Z obowiązku mogę się wywiązać, ale nie w twoim towarzystwie matole.

           - Zachowujesz się, jak dziecko. Nie mam ochoty na jakieś słowne potyczki z tobą. Wszystko jest postanowione. Moja sekretarka zdradzi ci resztę szczegółów. Postaraj się lepiej na tym przyjęciu albo twoja wypłata na tym ucierpi. Do widzenia.

           Zakończył zimno i wskazał jej dłonią drzwi. Zaskoczona dziewczyna wydusiła:

           - Grozisz mi?

           - Do widzenia.

           - Patafian.

           Chciała jeszcze coś dodać, lecz pod wpływem jego wzroku opuściła pomieszczenie.

***

           Od jego sekretarki- Susan dowiedziała się, gdzie odbędzie się impreza, jak ma się ubrać i dostała teczkę z danymi o potencjalnych sponsorach. Zła wróciła do domu, gdzie tradycyjnie narzekała Hermionie na swojego przełożonego i drużynę. Harry zawsze unikał tego typu rozmów.

           - Ginny przesadzasz. - mruknęła pod koniec wypowiedzi brunetka - Ciesz się, że idziesz na jakąś imprezę. Rozerwiesz się trochę, poznasz paru nowych ludzi, zapomnisz o szarym życiu.

           - Widzę, że ty chętnie wybrałabyś się za mnie.

           - Żebyś wiedziała, że chętnie się z Tobą zamienię.

           - A idź mi. Zmówiłaś się z nim, czy co?

           - Nie, ale nie rozumiem czemu go nie lubisz.

           - Długa historia.

           - Opowiadaj mamy czas.

           Ginny zatopiła się we wspomnieniach. Znowu miała kilkanaście lat i była w Hogwarcie.

***

Wspomnienia są częścią naszego życia

           Wszystko zaczęło się podczas piątego roku w Hogwarcie na spotkaniach klubu Ślimaka. Dzięki swoim zdolnościom Ginny została do niego zaproszona pomimo tego, że nie pochodziła z bogatej, sławnej rodziny.

           Na zebraniach owego stowarzyszenia miała pierwszy raz styczność z Blaise Zabinim. Początkowo wydał jej się rozpieszczonym do granic możliwości Ślizgonem. Wraz z kolejnymi rozmowami przekonała się, że jest inteligentnym, a co lepsze uprzejmym chłopakiem. Na tle swoich rówieśników jego maniery mogłyby być podawane za przykład.

           Z upływem czasu Blaise stał się jej kolegą, a nie obślizgłym Ślizgonem. Coraz częściej rozmawiali poza spotkaniami klubu Ślimaka. Robili to, jednak w taki sposób, aby nikt się o tym nie dowiedział, bo oboje byli w stałych związkach. Ginny z Deanem, a Blaise z Dafne Greengrass.

           Poza tym byli z dwóch zwaśnionych domów i mało, kto zrozumiałby łączącą ich więź. Sami też nie wiedzieli, co ich do siebie przyciągnęło. Ona doradzała mu, co kupić jego dziewczynie na urodziny, a on wspierał ją podczas kryzysów z chłopakiem.

           Diabeł od zawsze lubił obserwować ludzi i na podstawie wniosków z tych spostrzeżeń potrafił trafnie wyrobić sobie zdanie o drugiej osobie. Tak było też w przypadku Ginny. Zauważył, że pomimo posiadania partnera kocha się w kimś innym. Trochę czasu zajęło mu dojście do tego, że to Harry. Zatrzymał, jednak tę informację tylko dla siebie.

***

           Kluczowe były wydarzenia z balu bożonarodzeniowego klubu Ślimaka oraz sytuacja, która miała zdarzenie kilka minut po meczu Quidditcha, na którym Ginny zastępowała Harry'ego na miejscu szukającego.

           Podczas Balu wiele osób robiło różne, dziwne rzeczy. Poczynając od Hermiony, która całowała się po kątach z Cormacem. Przez Harry'ego, który śledził Malfoya w lochach i Ginny, która pierwszy raz publicznie pokazała jakąkolwiek relację z Blaisem. Ona i on po długiej rozmowie na temat eliksirów zatańczyli razem. Wielu zebranym podczas tamtego wieczoru ten fakt w ogóle nie utkwił w pamięci.

           - Zatańczymy?

           Spytał Blaise szarmancko wyciągając rękę w kierunku rudej dziewczyny, ubranej w skromną, lecz ładną, krótką, czarną sukienkę. Ginny rozszerzyła oczy ze zdziwienia.

           - Jesteś pewien? Są tu nasi znajomi, jak ktoś zauważy, możemy mieć nieprzyjemności z tego powodu.

           - Tak. Spójrz wszyscy są zajęci sobą. Mało, kto zauważy, że zły Ślizgon zaciągnął biedną Gryfonkę do tańca. Chyba nie tchórzysz?

           - Nigdy nie tchórzę.

           Chwyciła jego wyciągniętą dłoń i dała się zaciągnąć na parkiet. Kapela przygrywała jakiś wolny kawałek. Chłopak objął ją delikatnie w pasie jedną ręką, drugą zamknął jej dłoń w swojej. Ginny wolną rękę położyła na jego ramieniu. Powoli zaczęli obracać się w miejscu. Pozwoliła, aby chłopak prowadził, wraz z kolejnymi kołysaniami przestała patrzeć w jego zielone oczy. Położyła mu głowę na ramieniu, zaciągając się jednocześnie jego zapachem. Gdy muzyka przestała grać chłopak wypuścił ją z objęć, pocałował w rękę i podziękował za taniec.

           - To była przyjemność tańczyć z tobą Ginny.

           - Wzajemnie - odpowiedziała zarumieniona dziewczyna.

           - Uciekam od ciebie, aby nikt nas nie zauważył nieznajoma.

           Uśmiechnął się na pożegnanie i zniknął w tłumie ludzi. Została sama na środku parkietu. Pomimo tego, że odszedł, zostały miłe wspomnienia, które dorosła Ginny starała wyprzeć się z pamięci.

***

           Drugie zdarzenie miało miejsce tuż po wygranym meczu. Podczas, którego Ginny grała przeciwko Cho. Ruda została w szatni sama, cała jej drużyna w euforii udała się do Pokoju Wspólnego na wielkie świętowanie wygranej.

           Jakoś nie miała ochoty przebywać w głośnym tłumie. Chciała pobyć chwilę sama i nie przejmować się niczym. Z zamyślenia wyrwało ją ciche pukanie do drzwi, bardzo charakterystyczne. Widziała, że to Blaise przyszedł z nią porozmawiać. Już kilka razy zdarzyło im się rozmawiać w tej szatni. Była gwarantem, że nikt ich nie zobaczy razem.

           - Proszę.- krzyknęła.

           Wysoki brunet wszedł do szatni. Uśmiechnął się, jak zwykle.

           - Gratuluję zdobycia pucharu, byłaś dziś niesamowita.- podszedł do niej i usiadł na ławce obok – Czemu się nie cieszysz? - zapytał, spoglądając jej w oczy.

           - Jakoś nic się nie układa po mojej myśli Blaise.

           - Co się stało?

           - Nic. Przytulisz mnie na pocieszenie? - zapytała smętnie.

           - Jeszcze się pytasz, chodź tu mała.

           Otworzył swoje wielkie ramiona i pozwolił się jej wtulić. Trwali tak chwilę.

           - To znowu przez Pottera? - szepnął jej do ucha.

           Zdziwiona spojrzała się na niego.

           - Skąd wiesz?

           - Potrafię obserwować. Kiedy dasz sobie z nim spokój?

           - Jak to?

           -Tak, po prostu. Chłopak jest ślepy i cię nie zauważa, a ty czekasz na niego tyle czasu. Nie szkoda ci życia na takiego dupka.

           - Nie nazywaj tak Harry'ego. Nie masz prawa.

           - Złotko jesteś obok niego codziennie od kilku lat. Chłopak ugania się za byle kim lub walczy z

           Na tę nazwę Lorda Ginny odskoczyła i spojrzała na niego z przerażeniem.

           - Czy ty nazwałeś Sam-Wiesz-Kogo, Czarnym Panem? Blaise proszę powiedz, że się przesłyszałam.

           - Tak go nazwałem. Przeszkadza ci, to w czymś?

           - Czy ty jesteś jego zwolennikiem?

           - Gin, proszę nie rozmawiamy teraz o mnie tylko o tobie. Zostawmy temat Sam-Wiesz-Kogo, ok?

           - Ja nie... Nie powinnam z tobą w ogóle rozmawiać. Nie zbliżaj się do mnie więcej, nie odzywaj, nie pisz.

           - O co ci chodzi? - zapytał zbity z tropu.

           - Żegnaj Blaise.

           Szybko opuściła szatnię. Łzy płynęły po jej policzkach. Gdy dotarła do Wieży Gryffindoru, impreza trwała w najlepsze. Powitał ją ryk domowników, tłum rąk zaczął jej gratulować, a ona czuła się rozbita słowami Blaise'a. Gdzieś w głębi wiedziała, że ma rację, co do Harry'ego, lecz ciągle miała nadzieję, że ją kiedyś pokocha. Ale, gdy usłyszała z jego ust jak nazywa Lorda Voldemorta, zdała sobie sprawę, że nie jest inny od reszty Ślizgonów. Też jest naznaczony ideą czystej krwi i pewnie będzie mu służyć.

           W końcu, to do niej dotarło. Wcześniej odganiała od siebie te myśl, bo jak taki miły, grzeczny, szarmancki chłopak może być sługą Sam-Wiesz-Kogo. Lecz tylko jego poplecznicy nazywają go Czarnym Panem. Blaise nie jest dobry jak myślała, jest zły.

           Potem niewiele pamiętała z imprezy. Pogrążyła się w swoich myślach do momentu powrotu Harry'ego, gdy go zobaczyła, chciała przekonać się, czy w tej sprawie Blaise miał rację. Patrzała na bruneta w skupieniu i wyczekiwała jego ruchu. Podszedł do niej i pocałował.

           Ulżyło jej, że nie miał w tej chwili racji Zabini. Co prawda kilka tygodni później rozstała się z Harrym, ale to nie miało znaczenia. Ważne, że przeżyli te kilka tygodni w szczęściu jako para.

***

           Mniej ważnym wspomnieniem,a zarazem ostatnim z tamtego roku jest jej rozmowa z Diabłem po pogrzebie Dumbledore'a.

           - Jak leci? - zagadnął

           - Nie twoja sprawa.

           - Nie dąsaj się, przecież nic ci nie zrobiłem.

           - Na szczęście, nie zdążyłeś nic mi zrobić.

           - Chodzi ci o to jak nazwałem Sam-Wiesz-Kogo? Przestań, to błahostka.

           - Blaise nie, to nie jest nieważne. Przynajmniej dla mnie. Czarnym Panem nazywają go tylko jego poplecznicy. Nie mogę się z tobą kolegować, jeśli nim jesteś.

           - Zostawmy tę sprawę i tak tu nie dojdziemy do porozumienia. Powiedz mi lepiej jak się czujesz po sprawie z Potterem.

           - Dobrze się czuję. Jak widzisz mogliśmy być razem, wbrew temu, co mówiłeś.

           - No, nie wiem, mówiłem ci, że nie wyjdzie wam. Skoro byliście tacy szczęśliwi to czemu cię zostawił?

           - Nie ważne.

           - Powiedz mi, co może być ważniejsze od bycia z osobą, która się kocha. To ona powinna być dla ciebie wszystkim, a nie inni. Nie sądzisz, że Potter zawsze będzie chciał zbawić świat i zawsze zostawi cię z tyłu. - zbliżył się do niej i spojrzał jej w oczy.- Zapomnij o nim bez niego ci będzie lepiej.

           - Nie mogę. Kocham go i zawsze będę. - broniła się

           - Przyjdą inni, zobaczysz. Zapomnij, pomogę ci.

           Pogłaskał ją po policzku. Ginny szybkim ruchem strzepnęła jego rękę.

           - Nigdy więcej tak nie rób. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. - odsunęła się od niego – Zniknij z mojego życia.

           Rzucił jej przeciągłe spojrzenie. W jego oczach czaił się żal i smutek.

           - Skoro tak bardzo tego pragniesz. - zbliżył się po raz ostatni, objął ją i pocałował mocno. Puścił ją i odwrócił się. - Żegnaj Weasley.

           Po tym zdarzeniu nie rozmawiali już nigdy w Hogwarcie. los ponownie ich zetknął dopiero teraz i nie potrafią się porozumieć jak dawniej. On ma żal, że go niesłusznie posądziła o służbę Lordowi i, że posłała go do diabła. Ona, że był przeciwko jej związkowi z Harrym.